Vandaag in NRC: Tom-Jan Meeus over het FVD-idee dat er gelijkenis zit tussen de Tweede Wereldoorlog en de coronabeperkingen van het afgelopen jaar.
Hij noemt dat niet alleen een absurde vermenging van puberale provocatiedrift en onwetendheid uit de wereld van het Kamerlid B. Het past pijnlijk genoeg ook in het tijdsbeeld: de oorlog verdwijnt uit het collectieve geheugen en het vrijheidsverlangen is vrijwel onbegrensd geworden.
De doden uit 1940-1945 moeten tegenwoordig hevig concurreren met onrecht en leed van recenter datum, schreef Trouw op 7 mei 2009.
Draagvlak
Columnist Elma Dryer: Als ik me niet vergis, begon de omslag zo’n vijftien, twintig jaar geleden. Wij dienden, hoorde je alom, de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog ‘door te trekken naar onze tijd’. Naar hedendaagse vormen van ‘rassendiscriminatie’, naar eigentijdse uitbarstingen van geweld. Lieten we dat na, zo was de gedachte, dan zou het draagvlak voor Dodenherdenking en bevrijdingsdag onder jongere generaties rap slinken.
Rond 1995 verschoof het accent ook officieel van terugblikken naar vooruitkijken, van ‘bevrijding’ naar ‘vrijheid’. En bij het Nationaal Monument op de Dam klonk op 4 mei voortaan de mededeling dat wij twee minuten stilstaan bij “allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.”
Eerlijk gezegd heb ik de ratio achter die verbreding nooit begrepen. Hoezo zou je álle slachtoffers van álle conflicten ‘waar ook ter wereld’ moeten herdenken?
Wat is er eigenlijk op tegen om je op die ene, afgebakende dag, te beperken tot die ene, afgebakende periode? Waarin wandaden zijn gepleegd op een schaal die nog steeds alle verstand te boven gaat? Persoonlijk heb ik daar mijn handen tot op de dag van vandaag meer dan vol.
Elma Drayer, En zo wordt 4 mei langzaam uitgehold, in: Trouw 7 mei 2009.
