In het Vlaamse dagblad De Standaard vertelt muzikant Frank Vander linden over Nick Tosches’ Jerry Lee Lewis-biografie. En over boeken kopen en bezitten. Te mooi:
‘Ken je tsundoku? Dat is niet alleen het Japanse woord voor de notie dat je meer boeken bezit dan je nog kunt lezen, maar ook voor het idee dat het niet erg is, dat de aanwezigheid van die ongelezen boeken in je huis je helpt en typeert. Op je twintigste denk je nog dat je alles zult kunnen lezen dat voor jou bestemd is, maar zo rond de tijd van je midlifecrisis begin je te beseffen dat je zelfs nooit aan de Russen zult toekomen.’
‘Ik heb daar vrede mee. Het is een soort aanvaarding van het ouder worden, van de eindigheid der dingen. Na het rouwproces kwam het aanvaardingsproces en in mijn hoofd is dat volledig afgewerkt. Alleen het feit dat ik nog steeds veel boeken koop, spreekt dat een beetje tegen. Het is een soort veiligheidsventiel, om niet helemaal gek te worden.’
‘Op een bepaald moment kom je op een leeftijd waarop je begint te denken dat je zowel in het echte leven als in romans alle soorten mensen al eens bent tegengekomen, dat je wat psychologie betreft alles min of meer doorhebt. Het is een merkwaardig fenomeen, maar ik denk dat ons geduld met papieren personages in de loop der jaren kleiner wordt. De tolerantie voor bullshit neemt af en je gaat de dingen zodanig relativeren dat de interesse voor fictie afneemt.’
‘Als die leraar Nederlands die in zijn vrije uren een roman schrijft zijn verhaal dan begint met “Mijnheer Vanopbergen was 43 toen hij inzag dat het zo niet langer kon”, dan vraagt een mens zich af waarom hij zich nog om mijnheer Vanopbergen zou bekommeren; terwijl er zoveel te lezen valt over dingen die dichter bij de realiteit of dichter bij zijn eigen realiteit staan. Het neigt soms zelfs naar een soort walging, en het lijkt me dan ook geen toeval dat bijvoorbeeld de romans van een schrijver als Marieke Lucas Rijneveld wél nog binnenkomen. Omdat die boeken naar poëzie neigen, omdat ze meer over de taal gaan. Omdat hoe iets verteld wordt, belangrijker is dan wat er verteld wordt.’
