De Hollander mag solidariteit hoog in het vaandel dragen, kom niet aan zijn spaarpunten.
Al ben ik er meer dan twintig jaar weg, af en toe krijg ik het nog knap benauwd van Nederland. Pas was het weer zover: bij het einde van Intertoys. Normaal is het nieuws als een speelgoedwinkelketen over de kop gaat.
Dit keer was het echte nieuws het drama van de cadeaubonnen. Massaal kwamen klanten op de laatste zaterdag met hun nog niet verzilverde bonnen op de filialen af. Lange wachttijden waren het gevolg. Het kwam tot onlusten in winkels in Den Bosch, Wezep, Zwolle, Amstelveen. Medewerkers werden bedreigd, bespuugd, er werd gevochten. Verschillende winkels sloten voortijdig.
De Volkskrant liet een vrouw aan het woord die zich gelukkig prees dat ze haar bonnen al een week eerder had ingeruild. Ze toonde ook compassie. ‘Ik vind dit wel zuur voor iedereen die dat nog niet gedaan heeft.’ Ook de 32-jarige Richard was de redelijkheid zelve en begreep dat een winkel altijd failliet kan gaan. Maar ja, je moet natuurlijk wel fatsoenlijk blijven omgaan met klanten die nog cadeaubonnen hebben.
Als je geen Nederlander bent, denk je dat dit satirische verzinsels zijn. Het is bloedserieus. De Hollander mag sociaal begaan zijn, solidariteit altijd hoog in het vaandel dragen, maar kom niet aan zijn spaarpunten. Driehonderd winkels in gevaar, 3.200 banen op de tocht, leveranciers die naar hun centen kunnen fluiten, aandeelhouders en bestuurders die geknakt zijn, maar laat ons de essentie niet uit het oog verliezen: cadeaubonnen!
Volkskrant 14 maart 2019 
Ricus van der Kwast: Denkend aan Holland, zie ik betweters
